Liefde voor paarden

Liefde voor paarden

Liefde voor paarden, wat ís dat nou eigenlijk?

Misschien is het voor de niet-paardenmensen onder ons eens leuk om te lezen, wat al die 'paardengekken' nou zo leuk vinden aan paarden. Als je een buitenstaander bent, zal het af en toe zeker moeilijk te vatten zijn wat paardenmensen nu toch drijft om al hun vrije tijd, energie en geld te stoppen in het omgaan met dieren die allang niet meer noodzakelijk zijn in onze maatschappij.

Maar voor paardenmensen kan het ook verfrissend zijn weer eens stil te staan bij waaróm je toch ook alweer ooit begonnen ben 'aan de paarden'. Welnu, of we nu mennen, springen, vrijwerken, dressuren, endurance rijden, voltigeren of vrijheidsdressuur doen met onze paarden, één ding hebben we allemaal gemeen: onze liefde voor paarden.

En net zoals ieder mens en ieder paard verschillend is, zo zijn ook onze uitingen van paardenliefde verschillend. Er zijn net zoveel manieren om van paarden te houden als er paardenliefhebbers zijn. Een algemene uitleg kan ik dus niet geven. Deze pagina wil ik daarom graag wijden aan wat ik versta onder liefde voor paarden, of beter gezegd: hoe ik mijn liefde voor paarden in praktijk wil brengen. Want wat dat aangaat is dát wat paardenpartnerschap voor mij nu eigenlijk inhoudt.

Je paard, je partner?

Ik vind dat liefde voor paarden in het algemeen begint met het erkennen van de waarde van het individu.

Als je een paard koopt, koop je het dan omdat het karakter je aanstaat, of omdat het geschikt is om je dichter bij een doel te brengen dat je voor ogen hebt? Hier begint wat mij betreft de scheiding tussen de liefhebbers die een paard gebruiken om hun eigen doelen na te streven en de liefhebbers die een paard hebben simpelweg om er een goede band mee te hebben en er plezier mee te beleven.

Daarmee wil ik niet zeggen dat de laatste groep geen doelen heeft; het verschil zit hem in het bepalen van de doelen. Waar de een zijn paard  afstemt op de doelstelling, past de ander zijn doelstelling aan aan zijn paard.

De één ziet het meer als zakenrelatie, de ander als een goede vriend. Hoewel ze in beide gevallen van de ander afhankelijk zijn, veel en goed samenwerken en ze allebei goed voor hun paard zullen zorgen, zit er een moeilijk defineerbaar verschil in. Het lijkt erg op elkaar, maar toch is er een groot verschil.

Dit soort verschillen vind je in wel meer aspecten binnen de paardenwereld terug. Zo zijn er een aantal zaken die m.i. nogaleens ten onrechte met elkaar verward worden. Ik noem er maareens een paar:

Respect is niet hetzelfde als angst

Harmonie is niet hetzelfde  als dominantie

Dressuuur is niet hetzelfde als onderwerping

Hierover meer op de pagina Je paard, je partner?

Maar naast de primaire keuze tussen relatiegericht of doelgericht zijn er nog zoveel meer keuzes die je kan maken. En aangezien je bij alles wat we met paarden doen, te maken hebben met minimaal twee partijen, zullen je belangrijkste keuzes geuit worden via communicatie. En daar begint het nu juist!

Standpunt: een kwestie van perspektief?

Ik denk dat wij als mensen de dingen lang niet vaak genoeg zien vanuit het perspektief van het paard. Hoe vaak staan we stil bij wat een paard ergens van vindt? Wat het te winnen heeft bij samenwerken met ons? Of het wel begrijpt wat we ervan willen (en waarom)? Met welke bedoeling we nu eigenlijk handelen? En nu we het daar dan toch over hebben: weten we dat zelf wel?

We zijn zo vaak bezig het paard iets te leren, het gedrag van een paard te interpreteren, maar hoe vaak luisteren we nu eigenlijk? Hoe vaak gebruiken we die gave voor interpretatie om vanuit het paard te denken, in plaats van erover of ervoor? Als wij de denkende helft zijn in het partnerschap, laten we dan niet een enrome kracht liggen als we vergeten met het paard mee te denken? Sterker nog, is dat niet juist het beste dat wij als diersoort in deze vreemde samenwerking te bieden hebben?

We zijn niet super sterk of snel. Onze zintuigen zijn ook niet echt geweldig. Maar we hebben een verstand met bijna onbeperkte mogelijkheden en - als het goed is - een welwillende, liefdevolle houding als het op onze paarden aankomt. Maar goede bedoelingen helpen je niets als je niet weet wáár je goed aan doet. Daarvoor moeten we erachter komen wat goed is voor ons beiden - en daarvoor zijn zowel kennis als communicatie onmisbaar. Zonder kennis zouden we het wiel telkens opnieuw moeten uitvinden; zonder communicatie hebben we geen enkele mogelijkheid om die kennis te toetsen en hebben we dus feitelijk geen kennis.

Om te kunnen snappen wat wij bedoelen, zal het paard een beetje mensentaal moeten leren. Om uberhaupt iets te kunnen doen met paarden, zullen wij een heleboel moeten leren over hoe een paard de zaken ervaart. We moeten leren kijken vanuit zijn perspektief.

En als we het dan toch over perspektief hebben: denk je eens in wat voor soort perspektief jouw paard heeft met jou. Als jij even afhankelijk was als een paard, hoe zou het je dan vergaan met een mens als jijzelf als eigenaar? Zou je behandeld worden zoals je behandeld zou willen worden? Zou er naar je geluisterd worden als je iets belangrijks te melden hebt? Hoe zou er gereageerd worden op jouw input op het geheel?

Van communicatie naar relatie

Pas als we naar elkaar kunnen luisteren, kunnen we met elkaar praten. Mijn instructrice Miranda zei het heel mooi toen ze opmerkte: Wij mensen mogen allerlei theorieen en mehtoden verzinnen - zolang we ze maar toetsen aan het paard.  Want hoe slim we ook zijn, als we een partnerschap met paarden willen, is er maar één expert die alles weet: het paard!

Wat vreemd toch eigenlijk, dat we de expert in huis hebben, en er maar zo weinig naar luisteren!

Denk je eens in hoeveel we zouden kunnen leren, als we onze vragen nu eens aan het paard zouden stellen, in plaats van aan de buurman of de nieuwste paardenvakmanschapsgoeroe. Wat voor relatie zouden wij met ons paard hebben, als we beter zouden weten wat er in hem om ging? Hoeveel meer zouden we kunnen bereiken, als we onze paarden niet alleen konden laten doen wat wij willen, maar óns doel ook hún doel zouden kunnen maken?

Moeilijk zeg je? Ja, dat klopt. Maar bedenk wel, dat deze vaardigheid voor élk paard en élke situatie nuttig is. En als we dan toch ergens naar onderweg zijn, is dit wel een fantastische route.....

De dagelijkse praktijk: (Paarden)liefde is....?

Paardenliefde is bij iedereen elke dag weer anders. Maar er zijn van die dingen, die zo goed zeggen wat je nu eigenlijk voor elkaar voelt...Kleine dingen, stomme dingen, grappige dingen die maken dat je toch elke dag gaat. Dat je met een glilach je stalgeld betaalt of of dat je er toch weer op klimt als je er net afgedonderd bent. Ik zoek zoveel mogelijk leuke voorbeelden, dus voel je vooral vrij om me wat mooie voorbeelden te sturen! 

Hier een greep uit mijn dagelijkse leven :

Zijn diepe, geduldige zucht als ik weereens niet duidelijk ben in wat ik van 'm wil....

Soms ook gewoon eens flink ruzie hebben; aan het eind heeft iedereen zijn zegje gedaan en is de lucht weer geklaard...

Hem niet te lang vast zetten, omdat ik weet dat hij daar een hekel aan heeft...

Dat ongeduldige gehinnik als ik weereens te langzaam ben met voeren.....